butelki iniekcyjne

Postawiono hipotezę, że ektodomena BP180 oddziałuje z jednym lub większą liczbą składników macierzy zewnątrzkomórkowej, tym samym stabilizując zakotwiczenie podstawowego keratynocytu. Zgodnie z tą hipotezą najnowsze odkrycia wskazują, że mutacje w obrębie genu BP180 prowadzą do dziedzicznej choroby pęcherzykowej, uogólnionej, atroficznej, łagodnej bulloidy z epidermolizą (49). NE degraduje kolageny (50. 53), fibronektynę (54) i proteoglikany (55, 56). Wyniki naszych eksperymentów trawienia enzymem in vitro pokazują, że NE rozszczepia również zewnątrzkomórkową domenę białka BP180. Uzasadnione jest zatem przypuszczenie, że degradacja cząsteczek adhezyjnych macierzy komórkowej, w tym BP180, przez NE i / lub inne enzymy proteolityczne, jest ważnym krokiem prowadzącym do oderwania podstawowych keratynocytów od błony podstawnej. W poprzednich badaniach wykazaliśmy, że migracja neutrofili do miejsc zakażenia nie uległa pogorszeniu w NE. /. myszy (33). Obecne wyniki wykazują ponadto, że niedobór NE nie zaburza transnaczyniowej migracji neutrofili do skóry wywołanej przez patogenne przeciwciała anty-mBP180. Nie było różnicy w naciekaniu neutrofili pomiędzy NE. /. myszy i myszy kontrolne typu dzikiego 4 godziny po wstrzyknięciu patogennej IgG, gdy już rozpoczęto podepidermalne pęcherzenie u myszy kontrolnych. Postawimy hipotezę, że produkty degradacji, w których pośredniczy NE, są chemotaktyczne dla neutrofili, co tłumaczyłoby wyższe poziomy akumulacji neutrofili w późniejszych etapach procesu chorobowego u myszy kontrolnych w porównaniu z myszami z niedoborem NE. Jest to podobne do odkryć u myszy z niedoborem elastazy makrofagowej (MME a / y), które nie gromadzą makrofagów w odpowiedzi na dym tytoniowy (57). W tym stanie istnieją dowody na to, że rozszczepienie elastyną przez MME jest odpowiedzialne za chemotaksję monocytów (SD Shapiro, dane niepublikowane). Niedawno odkryliśmy, że myszy z niedoborem GB są również oporne na patogenną aktywność IgG anty-mBP180 (32). GB jest obecny w skórze pęcherzowej BP i blistrze (31). GB rozszczepia pewną liczbę zewnątrzkomórkowych białek macierzy (58. 62), (3-PI (58) i rekombinowanego BP180 (31). GB może przyczynić się do podnaskórkowego tworzenia pęcherzy w BP bezpośrednio przez odszczepienie białek strukturalnych w DEJ lub pośrednio przez inaktywację a-1-PI, głównego inhibitora NE. CG również produkuje separację DEJ podczas inkubacji z sekcjami skóry (42). Tak więc rozdział DEJ wywołany patogenną IgG anty-BP180 może wynikać z aktywności proteolitycznej samego NE lub w połączeniu z GB, CG i / lub innymi enzymami proteolitycznymi. W rzeczywistości odkryliśmy ekstrakty neutrofili z NE. /. myszy inkubowane z sekcjami skóry myszy wytwarzają separację DEJ i rozszczepiają rekombinowaną mysią ektodomenę BP180. Dane te wskazują, że inne proteinazy mogą uczestniczyć w tych zdarzeniach, przynajmniej in vitro (dane nie pokazane). Dokładna zależność między NE, GB, CG i innymi proteinazami w doświadczalnym BP jest przedmiotem badań. Pomimo uderzających podobieństw w cechach immunopatologicznych eksperymentalnego modelu BP i choroby ludzkiej, istnieje jedna rzucająca się w oczy różnica. Choroba ludzka charakteryzuje się naciekiem zapalnym przeważającym w eozynofilach (4), podczas gdy w modelu mysim neutrofil jest głównym typem komórek zapalnych w miejscu uszkodzenia (17). Ta rozbieżność może oznaczać kluczową różnicę w patogennych mechanizmach działających u ludzi i myszy. Podczas gdy oczywiste jest, że eozynofile odgrywają jedynie drugorzędną rolę w podepidermalnych pęcherzykach w modelu mysim, może to być eozynofil, a nie neutrofil, który odgrywa zasadniczą rolę w inicjacji i / lub progresji ludzkiego BP . Jednak nie ustalono związku przyczynowego między obecnością eozynofilów i podnaskórkowymi pęcherzykami u ludzi a BP
[patrz też: cards against humanity allegro, apteka andrychów dyżur, wirtualna kolonoskopia ]