lekarz ortopeda chojnice

Dla porównania, IL-2R wyzwalał indukowany postęp przez fazę G1 cyklu komórkowego i inicjował przejście G1-S (50). Stwierdzono zatem, że sygnał TCR sprawił, że komórki były kompetentne do odbierania sygnałów IL-2 stymulujących progresję cyklu komórkowego (Figura 1). Rysunek 1: Kompetencje i postęp cyklu komórkowego. (A) Limfocyty T są zwykle w fazie spoczynkowej lub G0 fazy cyklu komórkowego. Sygnały z TCR promują przejście z G0 do G1, co czyni komórki kompetentnymi do dalszego postępu w cyklu komórkowym poprzez stymulację ekspresji genów kodujących IL-2 i podjednostki IL-2R. Następnie, interakcja IL-2 (3-IL-2R jest odpowiedzialna za transformację blastyczną i progresję G1, która przenosi komórkę przez fazę G1 cyklu komórkowego do punktu, w którym komórki nie wymagają już sygnałów z IL-2 (3-IL- Interakcja 2R (tj. Za punktem R [R]), aby wejść do fazy S, a następnie poddać się mitozie. (B) HSC, podobnie jak limfocyty T dojrzewające w spoczynku, są również zwykle w G0. W przeciwieństwie do linii limfocytów T, niewiele wiadomo na temat cytokin i receptorów odpowiedzialnych za stymulowanie HSC do opuszczenia G0 i wejścia w cykl komórkowy. Mimo to, gdy nastąpi przejście G0-G1 i HSC dało początek zatwierdzonej komórce progenitorowej, takiej jak zaangażowany prekursor granulocytów, cytokiny odpowiedzialne za progresję G1 są znane, i jest to przykładowo przedstawione na figurze przez działanie G-CSF na zaangażowanym prekursorze granulocytów w celu przyspieszenia przejścia z faz G1 do faz S, G2 i M. Wirusowe i komórkowe protoonkogeny, chromosom Ph i BCR-ABL. W miarę jak coraz więcej wirusowych onkogenów i protoonkogenów komórkowych było zgłaszanych we wczesnych latach 80. XX wieku, Robert Weinberg i Geoffrey Cooper niezależnie stwierdzili, że komórkowy DNA zarówno z komórek zwierzęcych jak i ludzkich może indukować powstawanie transformowanych ognisk w normalnych komórkach 3T3 (51. 54). ). W związku z tym spekulowano, że onkogeneza może obejmować dominujące mechanizmy genetyczne powodujące aktywację transformujących komórkowych protoonkogenów (55, 56). Znaczący postęp w badaniach nad CML miał miejsce we wczesnych latach 80-tych, kiedy to po raz pierwszy stwierdzono, że 3. koniec ludzkiego protoonkogenu c-ABL zmapowany w obrębie regionu chromosomu 9, który znajduje się na chromosomie Ph (57, 58). Następnie stwierdzono, że region chromosomu 22, który jest przerwany przez translokację, która generuje chromosom Ph, zawiera nowy gen, który został nazwany genem regionu punktu pęknięcia (BCR). Co więcej, 3. koniec genu BCR został utracony podczas translokacji (58). Transkrypt BCR-ABL z fuzji RNA znaleziony w komórkach CML koduje białko BCR-ABL o masie 210 kDa, które ma konstytutywną aktywność PTK, w przeciwieństwie do normalnego białka c-ABL (145 kDa), które jest zwykle nieaktywne. Tak więc po raz pierwszy okazało się, że onkogen odkryty w retrowirusie i zdolny do indukowania raka u zwierząt odgrywa rolę w genetycznie zmienionym ludzkim raku. Jednak nadal pozostawała duża luka w wiedzy między tymi odkryciami i mechanizmem, w którym ekspresja tych genów powodowała złośliwą transformację. Aby wypełnić tę lukę, konieczne były zmiany w zakresie cyklu komórkowego i cytokin. Cykliny, wewnątrzkomórkowe odbiorniki sygnałów cytokinowych. W latach 80. odkryto białka cykliny, najpierw w podziale zapłodnionych jeżowca (59) i małży (60), a następnie w drożdżach (61). Szczególne znaczenie dla naszej dyskusji mają odkrycia ssaczych cyklicznych białek G1 G1 przez kilka laboratoriów w 1991 roku. Godne uwagi jest to, że cyklinę D1 odkryto przez klonowanie genów indukowanych przez mysie M-CSF, cytogeniczne mitogenne dla makrofagów (62). Dodatkowo, cyklina D1 była również niezależnie identyfikowana w punkcie przerwania inwersji ludzkiego chromosomu 11 w gruczolach przytarczyc, gdzie jego sekwencje kodujące zestawiono z promotorem parathormonu (63).
[podobne: twardzina układowa leczenie, przepuklina przeponowa objawy, pappatore ]