Mutacje receptorów IGF-I powodujące opóźnienie wzrostu wewnątrzmacicznego i poporodowego ad 5

Analiza rodzicielskiego DNA wskazała, że mutacja w pozycji 108 została odziedziczona po ojcu, a mutacja w pozycji 115 od jej matki. Tak więc Pacjent był heterozygotą złożoną pod względem mutacji w eksonie 2 genu IGF-IR. Badanie Exon 2 było prawidłowe w analizie SSCP u pozostałych 41 dzieci z opóźnieniem wzrostu wewnątrzmacicznego oraz u 43 grup kontrolnych w kohorcie amerykańskiej (dane nieukazane). Zidentyfikowane mutacje punktowe zmieniają sekwencję aminokwasową receptora, zmieniając argininę na glutaminę w pozycji 108 i lizynę na asparaginę w pozycji 115. Z powodu heterotetramerycznej struktury receptora, każda z dwóch podjednostek a w dojrzałym receptorze pacjenta będzie zawierać jedna z tych mutacji w różnych kombinacjach (tj. 108/108, 108/115 lub 115/115).
Wpływ mutacji na funkcję receptorów IGF-I
Figura 2. Figura 2. Średnie (. SD) wiązanie insulinopodobnego czynnika wzrostu I (IGF-I) z receptorami fibroblastów (panel A) i analiza Scatchard (panel B). Wiązanie radioliganda oceniano w obecności 30 000 cpm [125I] Ala31Leu60-IGF-I, jak opisano w części dotyczącej metod. Panel A pokazuje średnie całkowite specyficzne wiązanie w czterech oddzielnych doświadczeniach, w których porównano fibroblasty kontrolne z tymi w Pacjent 1. Panel B pokazuje wyniki analizy Scatcharda: zdolności wiązania (Bmax) były podobne we wszystkich fibroblastach, ale powinowactwo wiązania ( Kd) fibroblastów od Pacjenta stanowi jedną trzecią kontroli. Wiążące wartości kinetyczne określono przy użyciu Kell dla Windows (Biosoft). Kontrolne fibroblasty pochodziły z kultur skóry noworodków (numery 1363 i 1583 z Cascade Biologics i numer 203893 z American Type Culture Collection).
Podstawienia aminokwasów znajdujące się w zewnątrzkomórkowej domenie genu IGF-IR sugerują wynikowy deficyt czynnościowy. Specyficzne wiązanie IGF-I z receptorami IGF-I na fibroblastach było zmniejszone u Pacjenta w porównaniu z kontrolą (P <0,05 według testu U Manna-Whitneya) (Figura 2A). Szczegółowe badania wiązania obejmujące stopniowane ilości IGF-I i analizy Scatcharda z zastosowaniem modelu dwuskładnikowego wskazały, że powinowactwo wiązania IGF-I wynosiło jedną trzecią powinowactwa kontroli (Figura 2B).
Figura 3. Figura 3. Fosforylacja insulinopodobnego czynnika wzrostu I (IGF-I) Receptory w odpowiedzi na IGF-I. W panelu A reprezentatywne immunobloty pokazują zależne od dawki działanie IGF-I na fosforylację receptorów IGF-I. Fibroblasty eksponowano przez 2 minuty na IGF-I we wskazanych stężeniach. Lizaty komórkowe (200 .g) poddano elektroforezie w żelu siarczanu dodecylu i poliakryloamidu (7,5 procent), a ilość fosforylowanych receptorów IGF-1 oznaczono ilościowo przez immunoblotting z przeciwciałem specyficznym wobec fosforylowanego receptora. W panelu B całkowita liczba receptorów IGF-1 jest taka sama u Pacjenta i kontrola immunoblotu z poliklonalnym przeciwciałem przeciwko receptorowi IGF-1 (dar dr Kenneth Siddle, Cambridge, Wielka Brytania). Panel C pokazuje procent stymulacji receptorów IGF-I (z dawką w skali logarytmicznej) w analizie densytometrycznej immunoblot z pięciu niezależnych doświadczeń z fibroblastami z dwóch kontroli i fibroblastów od Pacjenta 1
[więcej w: flexagen, bikalutamid, dienogest ]
[hasła pokrewne: cards against humanity allegro, quilling allegro, twardzina układowa leczenie ]